Жаңа жыл қарсаңында Қазақстан Республикасы Президенті іс басқармасына қарасты Президенттік орталығының ұжымы елордада тұратын Социалистік Еңбек Ері Валентин Петрович Щербаковқа барды.
Кездесу барысында ҚР Президенттік орталығының директоры Бақытжан Темірболат ардагерді өткен Тәуелсіздік күнімен және келе жатқан Жаңа жылмен құттықтап, азық-түлік себетін табыс етті.
Валентин Петрович 1936 жылы Пермь облысында дүниеге келген. Ол үш балалы отбасындағы ең үлкен бала болды. Небәрі 5 жаста болғанда Ұлы Отан соғысы басталды. Әкесі майданға шақырылды. Соғысқа аттанарда әкесі кішкентай Валентинге енді үйдің үлкені екендігін айтты деп еске алады ардагер.
Әкесі соғыстан оралмады. Колхозда жұмыс істейтін анасы іні-қарындасын Валентинге жиі тастап кететін. Отбасына көмектесу үшін төртінші сыныптан кейін оқуын тастап, жұмысқа баруға мәжбүр болған.
Валентин Петрович еңбек жолын бөрене таңбалаушы болып бастады, кейін балға ұстасы, кейін жүргізушінің көмекшісі болып жұмыс істеді.
Әскери борышын өтеп, елге оралып, жүргізуші мамандығын меңгерді. Ардагер үшін бұл кәсіп тағдырына айналды.
Туған өңірінде екі жыл жүк көлігінің жүргізушісі болып жұмыс істеген. Кейін досымен бірге Целиноны көтеріп, әкімшілік орталығы – Целиноградты салуға барған.
Мұнда Валентин Щербаков қаладағы автокөлік кәсіпорындарының біріне жүргізуші болып жұмысқа орналасты. 1961 жылы оның алғашқы «егін үшін шайқасы» өтті.
Келесі жылы оған егіс алқабындағы техникаға жанар-жағармай жеткізу міндеті жүктелді. Кейін комбайндардан элеваторға астық тасуға кірісті.
«Кейін мен жетекші көлікке бірден бірнеше тіркеме бекітілген автопоездардың машинисті болып жұмыс істей бастадым. Нәтижесінде кәдімгі жүк көліктерінен бірнеше есе көп астық көлемін тасымалдауға болатын ұзақ кедергі болды. Сондықтан бәрінің бірдей автопоезд жүргізуге батылы болған жоқ», - деп еске алады ардагер.
Көп жылдар бойы бүкілодақтық социалистік жарыстардың жеңімпазы атанған Валентин Петровичке 1976 жылы Социалистік Еңбек Ері жоғары атағы берілді.
Зейнеткерлікке шыққанан кейін де, ол 2015 жылға дейін яғни 79 жасқа толғанша жұмыс істеп, жүк тасымалдауды жалғастырды.
Валентин Петровичтің жеке өмірі де бақытты дамыды. Жалғыз қызы оған үш немере қыз сыйлап, олар өз кезегінде алты шөбере сүйгізген.
«Жердің тұзы» дейді мұндай адамдар туралы. Даңқты ардагерге Алла денсаулық, ұзақ ғұмыр берсін!
